Welkom bij het laatste deel van de drieluik over mijn zelf gecreëerde avontuurlijke leven. In het tweede deel nam ik jullie in vogelvlucht mee door het meest turbulente jaar van mijn leven. Op reis over letterlijk de hele wereld, van Alaska tot Nieuw-Zeeland en alles daar tussenin. Mocht je het tweede deel gemist hebben, dan vind je die hier.
In dit derde deel ga ik verder waar ik gebleven was en vertel ik jullie over hoe het is om na een jaar vol verlies weer terug te komen van een bijzondere wereldreis en je opnieuw te vestigen in Nederland. En hoe ik mijn bedrijven opbouwde, leerde mijn energie te managen en mijn huidige avontuurlijke leven creëerde. Veel lees en/of luisterplezier!
Op naar de andere kant van de wereld
En dan stap je dus op het vliegtuig naar de andere kant van de wereld terwijl je echt heel erg verliefd bent. Een reis van 24 uur is al lang, maar al helemaal als je geen contact kunt hebben met je geliefde.
Gelukkig deed mijn aankomst in Nieuw-Zeeland me inzien dat op het vliegtuig stappen de enige juiste beslissing was. Nieuw-Zeeland is voor mij de plek waar ik me thuis voel, waar ik me acuut gelukkig voel zodra ik er geland ben en ik alles beter kan relativeren. Het was inmiddels derde kerstdag en de dame bij de douane, die mijn visum voor 3 maanden stempelde, wist me zelfs nog een ‘happy belated birthday’ te wensen. Dat is ook weleens anders geweest (trust me, ik heb vaker met mijn verjaardag gevlogen).
De eerste week in verbleef ik in Auckland, op 1 januari zou ik de stad verlaten. Ondertussen was ik druk bezig met het kopen van een auto, outdoor gear en een uitrusting waarmee ik de komende drie maanden rond ging reizen. Al binnen drie dagen had ik een rode Toyota op de kop getikt, die ik ‘Red’ doopte. Ik voelde me zo ontzettend stoer dat ik dat gewoon had gedaan. De eerste meters links rijden en dan ook nog eens in een handgeschakelde auto waren een uitdaging, maar eigenlijk was ik er vrij snel aan gewend.
Ik had er altijd al naar uitgekeken om oudejaarsavond door te brengen in Auckland. Gewoon, omdat het er op tv altijd zo bijzonder uit ziet met het vuurwerk enzo, terwijl we hier pas halverwege de dag zijn. Ik had echter geen zin in een feestje (jetlag!) en wist met moeite tot half 12 wakker te blijven, het moment waarop ik besloot richting de SkyTower te lopen, op 10 minuten lopen van mijn appartement vandaan. Eenmaal daar bleken zowel David als mijn broertje live vanuit huis mee te kijken op televisie. Het voelde heel onwerkelijk, dat zij thuis zaten te kijken naar het vuurwerk dat zich live voor mijn ogen afspeelde. De tranen stroomden over mijn wangen toen de eerste pijlen de lucht in gingen. Ik keek naar boven en riep ‘happy new year daarboven pap!’
Over mijn Nieuw-Zeeland reis alleen al kan ik een heel boek vullen, maar dat bewaar ik voor een andere keer. In een vogelvlucht kan ik je vertellen dat ik behoorlijk wat toffe dingen deed, maar ook tot de ontdekking kwam dat reizen en werken tegelijk best lastig is. Vooral in Nieuw-Zeeland, waar ik zo ontzettend veel wilde doen (lees: trektochten maken) dat er van werken weinig terecht kwam. Ik kwam in een behoorlijke kramp terecht, waarbij ik non-stop aan het vechten was tegen het stemmetje in mijn hoofd dat zei dat ik moest gaan werken vs. het stemmetje dat zei dat ik er op uit moest trekken. Al snel besloot ik mijn werk maar even te laten voor wat het was en optimaal te genieten van de 2.5 maand die nog voor me lagen. Oftewel: uit de kramp en in de relax modus.
Wat avonturen betreft, ik maakte best wat memorabele dingen mee. Zo kneusde ik mijn enkel nadat ik me verstapte over een steentje, ben ik bevend van angst over een bergrichel gekropen (op handen en voeten ja) en verdwaalde ik hopeloos op een track zonder ooit de juiste weg te hebben gevonden.
Wat ik ook aan mezelf merkte is dat ik nog steeds een enorme behoefte had aan rust en stilte in mijn hoofd. En vooral geen mensen om me heen. Ik wilde als afwisseling van campings af en toe ook in een hostel slapen, maar eenmaal in een hostel voelde ik me daar, tussen alle mensen, meestal ontzettend ongelukkig. Ik kon nauwelijks met ze connecten en me in hun wereld verplaatsen. Dat het niet aan hen lag maar aan mij, zag ik pas veel later in.
En toen kwam Marieke
En toen kwam Marieke (uit podcast 0) naar Nieuw-Zeeland. Het is mooi zoals dat gaat bij ons. Net voor ik naar Nieuw-Zeeland vertrok zat ik bij haar op de bank en opperde ze voor het eerst dat ze ook wel naar Nieuw-Zeeland wilde. Van het een kwam het ander en een week later zaten opnieuw samen bij haar op de bank en een kwartier later was haar ticket geboekt.
Nog eens twee maanden later kreeg ik bericht via Whatsapp dat ze geland was in Auckland. Een week later zou ik haar ophalen in Picton bij de ferry en gingen we samen rondreizen over het Zuidereiland. Ik was daar al anderhalve maand en had de dingen die wij samen gingen doen bewust niet gedaan.
Ik keek er enorm naar uit om een bekend iemand te zien. Iemand die al mijn geheimen kent, mijn struggles van de laatste jaren heeft meegemaakt en iemand bij wie ik gewoon mijzelf kan zijn. Onze trip werd geteisterd door slecht weer, annuleringen, omzwervingen en changes of plans. De ultieme herinnering aan onze trip was ons bezoek aan de Mueller Hut. Eigenlijk zouden we hier overnachten, maar omdat het weer om dreigde te slaan, besloten we van een overnight hike een daghike te maken. Ik kan oprecht zeggen dat het niet beter had gekund en dat het voor Marieke een waardig afscheid van Nieuw-Zeeland werd. Dat het dit voor mij werd, had ik toen nog niet kunnen vermoeden
Naar huis?
Op de weg terug naar Christchurch, vanaf waar Marieke naar huis zou vliegen, kregen we panne met Red. Uiteindelijk wisten we ons hostel te bereiken, maar ik belde toch maar de AA, de Nieuw-Zeelandse ANWB. Die wist het euvel zonder problemen te verhelpen, het bleek dat door de trillingen van het offroad rijden er wat van zijn plek gesprongen was. Ik vertelde de monteur dat ik zo’n twee weken later de auto in Auckland wilde verkopen en hij noemde een bedrag waarvan hij dacht dat ik hem zonder problemen moest kunnen verkopen.
Terwijl Marieke haar spullen inpakte, begon het bij mij te kriebelen. Eigenlijk wilde ik ook naar huis. Na ruim 2.5 maand op pad te zijn geweest, was ik reismoe, zelfs in mijn favoriete land ter wereld. De nadelen van het blijven (nog helemaal terug rijden naar Auckland, auto dan weer verkopen, toch niet alles kunnen doen wat ik wilde doen) begonnen zwaarder te wegen in mijn hoofd. En heel stiekem zag ik voor me hoe ik samen met haar op het vliegtuig zou stappen, in plaats van nog twee weken te blijven. Die middag belde ik naar David met de vraag of hij me wellicht die donderdag op Schiphol kon ophalen en of ik bij hem terecht kon. Een half uur later stond mijn auto te koop, 24 uur later verkocht ik hem en nog eens 24 uur later stapte ik, 36 uur na Marieke, op het vliegtuig terug naar huis.
Het bleek een eerste stap in het loslaten van een serie vastgeroeste overtuigingen (in dit geval: je faalt als je toegeeft aan je behoefte als die anders is dan je in eerste instantie gepland had) die me de daaropvolgende jaren heel ver zou brengen.
Weer thuis
En dan ben je ineens weer thuis. Of althans, in Nederland. In een grauw en koud land (want het was hier nog volop winter ondanks dat het ‘al’ maart was) en moet je voor je gevoel weer een nieuw leven opbouwen. Omdat ik geen woonruimte meer had, trok ik al meteen bij David in. Hij woonde in een heel klein huisje van zo’n 30m2 in het bos, in een tiny village ten noorden van Arnhem. Alhoewel ik het me nu niet meer kan voorstellen, voelde ik me hier de eerste maanden enorm eenzaam en ongelukkig. Op zich wonen we maar een kwartiertje rijden van de stad vandaan, maar was ik ineens wel afhankelijk van de auto. Voor mijn gevoel kon ik niet meer even bij een vriendin langs gaan op de fiets, of even een boodschap doen of naar een koffietentje gaan. De eerste dagen na thuiskomst waren prima, maar toen hij naar zijn werk vertrok en ik hier alleen in de stilte zat, kwam de eenzaamheid.
In die periode maakte ik kennis met het begrip ‘life crafting’ en besloot ik te gaan uitzoeken wat ik nu verder wilde. Want ik had de afgelopen maanden geleefd van mijn spaargeld en maar weinig inkomen gehad. Een medeblogger adviseerde me eens te kijken of ik van We12travel een winstgevende blog kon maken en ik besloot daar vol vertrouwen in te stappen. Ik ging me richten op SEO, affiliate marketing en pitch trainingen doen. Ik investeerde onwijs veel tijd en geld in het mezelf voorzien van de nodige kennis, oefenen, op mijn bek gaan en nieuwe dingen uitproberen. Mijn succes met We12travel is dus allesbehalve vanzelf gekomen, heeft veel bloed, zweet en tranen gekost. Ohja, en had ik al doorzettingsvermogen gezegd?
Ondertussen startte ik ook als freelance tekstschrijver voor de reisbranche. Ik had al enkele opdrachtgevers vanuit mijn oude baan meegenomen, maar er was zeker nog plek voor extra werkzaamheden. Ik besloot me op Pinterest marketing en trainingen te gaan richten en gaf bijna anderhalf jaar lang diverse workshops en 1-op-1 trainingen, maar merkte dat ik daar snel op uitgekeken was.
Ook investeerde ik veel tijd in netwerken, maar al snel kwam ik er achter dat ‘zullen we even een kop koffie doen’ vaak tot niks leidde. Ik besloot niet meer zomaar koffie te gaan doen met jan en alleman en bewuster met mijn tijd om te gaan.
Daarnaast had ik een roadmap gemaakt, oftewel een soort van stappenplan waar ik over 5 jaar wilde staan. Basically bestond die uit drie onderdelen: een huisje in het bos in Nederland, een kleine cabin in Zweden en een camper in Nieuw-Zeeland, zodat ik mijn tijd verspreid over de wereld kon doorbrengen, maar wel met een vaste basis in Nederland. Die basis waar ik tijdens mijn wereldreis zo naar verlangde.
Liefde voor Zweden
In de zomer van 2018 maakten we een fantastische roadtrip naar Zweeds-Lapland en viel ik definitief voor de eindeloze landschappen en stilte van de natuur in het hoge noorden. We liepen twee trajecten van de Kungsleden Trail, kampeerden aan stille meren en gingen op zoek naar beren en ander wild.
Ook de jaren erna ging ik regelmatig op vakantie in Zweden, soms zelfs ongepland en zelfs een keer in mijn eentje. Zweden bleef roepen en de stilte van de natuur idem ditto. Naar Nieuw-Zeeland reis je niet ‘zomaar’ even … voor Zweden is het enige dat ik hoefde te doen de BroPass (de pas voor de brug van Denemarken naar Zweden) activeren en in de auto te stappen.
Thuis komen zorgde er steeds weer voor dat ik heimwee had naar de natuur en het buitenleven. In Nederland ben ik natuurlijk ook veel buiten, maar is het onmogelijk om dagen door de natuur te struinen zonder bebouwing of (snel)wegen tegen te komen. Begrijp me niet verkeerd, ik hou van Nederland en dan vooral van de prachtige Veluwe, maar ik miste de eenzame landschappen en de roep van de wildernis.
Vechten voor energie
Net als het jaar ervoor vocht ik in het najaar van 2018 tegen een burnout. Het bleek een terugkerend iets, waarbij ik inmiddels al vier jaar lang elk najaar een enorme energiedip beleef en het voelt alsof ik weer terug ben bij ‘af’. In 2019 was het zelfs zo erg dat ik twee weken lang alleen maar op de bank kon liggen en duizelig werd van achter de computer zitten. Het was de ergste terugval tot dan aan toe en ik riep op meerdere vlakken hulp in van experts om mezelf weer op de rit te krijgen.
Het is niet iets waarmee ik te koop heb gelopen of wat veel mensen van mij weten. Het is echter wel iets dat bij me hoort en waarmee ik onlosmakelijk ben verbonden, die enorme dip in het najaar. In 2020 heb ik hem voor het eerst redelijk kunnen ondergaan door mezelf extreem veel rust te gunnen. Oftewel: ik werk maar op halve kracht en lig elke avond zo rond 21:00u in bed. Ik kan daarom ook niet wachten tot de herfst voorbij is en ik weer meer energie krijg om dingen te gaan ondernemen en ook mijn bedrijven weer volop te laten groeien.
Tijd voor iets nieuws
In de zomer van 2019 bedacht ik me dat het tijd was voor iets nieuws. We12travel was leuk en liep onwijs goed (ik kon er mijn fulltime salaris uit halen), maar ik merkte dat ik er weinig energie meer uit haalde. Mijn doelstelling om er de grootste outdoorblog van Nederland van te maken was gelukt en ik merkte dat ik het ‘trucje’ van een blogartikel goed laten scoren redelijk onder de knie had. Wat ik wilde, was opnieuw leren, ontdekken en ontwikkelen, niet alleen nieuwe stukjes schrijven en zorgen dat die zo hoog mogelijk scoren in Google of op Facebook. En zo werd de Podcast voor Avontuurlijke Vrouwen geboren.
Ik maakte kennis met podcasts toen ik in Nieuw-Zeeland was, ik vond ze een welkome afwisseling op de muziek die ik naar mijn telefoon had gedownload. En eigenlijk wist ik toen al … ik wil óók een podcast. Ik vind het nu eenmaal leuk om te praten en te vertellen, dus het idee van een podcast maken leek me leuk om eens te doen. Het duurde uiteindelijk zo’n anderhalf jaar tot ik ook daadwerkelijk concrete stappen ondernam.
‘Hoe heb je dat dan gedaan?’ is een vraag die me vaak gesteld wordt. Het antwoord is heel simpel: ik ben het gewoon gaan doen. Oftewel: ik heb een plan geschreven en ben vrouwen gaan interviewen, zonder ook maar enig idee te hebben van hoe dat moet. Het enige waar ik hulp bij heb gekregen is de bouw van deze website (daar was ik zelf te lui voor) en het monteren, David heeft ook een podcast en heeft me uitgelegd hoe dit werkte.
Als ik terug kijk op anderhalf jaar podcasten vind ik dat ik al behoorlijk gegroeid ben in mijn rol als podcasthost. Ik heb regelmatig feedback ontvangen van luisteraars en die probeer ik waar mogelijk toe te passen.
Daarnaast ontstond eind 2019 de wens om evenementen te gaan organiseren en zo werd de wandeling voor Avontuurlijke Vrouwen geboren. De eerste editie vond plaats in februari 2020 en was een onwijs succes. Maar helaas gooide het Covid-19 virus roet in het eten. In de zomer van 2020 mochten Shanna en ik nog enkele wandelingen doen, maar dit najaar zijn alle geplande events geannuleerd. Spijtig maar het is niet anders, dat komt wel weer. Sterker nog: voor 2021 heb ik toffe plannen wat events betreft, maar ik wacht even met bekendmaken tot de maatregelen versoepeld zijn.
En toen was er Covid-19
En toen was er dus Covid-19 waar we nog steeds mee te maken hebben. In het begin voelde ik me slachtoffer van de situatie. Alle plannen die ik voor 2020 had vielen in duigen en dat is voor een control freak als ik een flinke uitdaging. Alhoewel ik ook wel weet dat er weinig zekerheid is in het leven (immers: de enige zekerheid die we hebben, is dat we allemaal dood gaan) vond ik het lastig dat mijn leven waar ik zo hard voor gewerkt had ineens omviel. Events konden niet meer, ik had nauwelijks inkomen, we moesten ineens thuis werken en reizen kon ook niet meer.
Als ik terug kijk op de afgelopen 8 maanden denk ik dat ik me er goed doorheen gesleept heb. Ik heb twee nieuwe websites de lucht in gegooid, ben volop bezig met nadenken over verdienmodellen en heb het lef gehad om We12travel even on hold te zetten tot in het nieuwe jaar omdat de energie even niet goed meer voelt.
Ik besteed bijna de helft van mijn tijd aan wandelen en buiten zijn, gewoon omdat het kan en omdat twee uur per dag extra achter de computer me geen leuker mens maakt. Ik had als ondernemer meer kunnen doen, meer kunnen maken en meer kunnen ontwikkelen maar weet je … het is goed zo. Van héél veel werken is nog niemand gezonder geworden. Het kostte me jaren om dat in te zien, maar ik ben blij dat ik deze realisatie ook daadwerkelijk durf toe te passen.
Op het moment dat ik voel ‘nu wil ik naar buiten’ kan dat in de meeste gevallen gewoon. Ik hoef aan niemand verantwoording af te leggen over hoe ik mijn tijd indeel en wat ik doe in mijn vrije tijd. Hoe ouder ik word, hoe belangrijker ik vrije tijd vind. En hoe meer behoefte ik daar aan heb. Ik heb geleerd bewuste keuzes te maken op het gebied van waar ik wel en geen energie aan besteed. Ik heb afscheid genomen van dingen die mij niet langer dienden en besloten stappen te zetten die mijn toekomst verder richting geven.
En hoe nu verder?
Ik heb geen idee wat 2021 voor me in petto heeft. Het enige dat ik weet, is dat ik in januari ga verhuizen naar mijn eigen plekje. Een plekje voor mijzelf in het bos, waar ik me terug kan trekken als ik dat nodig heb en thuis kan komen wanneer ik op avontuur ben geweest.
2020 heeft me in ieder geval heel veel doen inzien en me geholpen het leven een stukje lichter te maken. Alhoewel ik ook mijn uitdagingen heb en soms als een dweil op de bank hang in mijn pyjama denk ik dat ik van 2020 het beste heb gemaakt. Mijn belangrijkste leermoment was dan ook dat de enige die verantwoordelijk is voor jouw geluk jijzelf bent. We maken allemaal rotsituaties mee en krijgen de ene na de andere uitdaging voor de voeten geworpen. Het is echter aan jou hoe je met die situaties omgaat.
Dit wordt dan ook mijn motto voor 2021. Vanaf medio december ben ik een maand met vakantie en ga ik zo veel mogelijk offline. In de tussentijd probeer ik af en toe een podcast te releasen die nog klaar stond, houd daarvoor de website in de gaten. Voor nu wens ik jullie allemaal hele fijne feestdagen en tot volgend jaar!
