Dé Nederlandse inspiratiepodcast voor vrouwen die avontuurlijker willen leven!

Cart

Press Enter / Return to begin your search.

Een transformatie van huisje-boompje-kantoortje naar een vrij en avontuurlijk leven

Welkom bij het tweede deel van de drieluik over mijn zelf gecreëerde avontuurlijke leven. In het eerste deel nam ik jullie in vogelvlucht mee door de timeline van mijn leven, tot het moment waarop ik besloot mijn kantoorbaan vaarwel te zeggen en me in het diepe te storten. Mocht je het eerste deel gemist hebben, dan vind je die hier.

In dit tweede deel ga ik jullie vertellen over wat er daarna gebeurde. Over een jaar zonder thuis en en hoe ik tot het besluit kwam mijn leven in te richten zoals dat er nu uit ziet. Veel lees en/of luisterplezier!

Het einde van een tijdperk
Het opzeggen van mijn kantoorbaan deed ik met pijn in mijn hart. Je hoort weleens van vrouwen dat ze echt echt jarenlang naar dat moment hebben toegeleefd, maar bij mij was dat niet het geval. Ik had het namelijk prima naar mijn zin, maakte mooie reizen en had leuke collega’s. Echter viel deze baan niet (meer) te combineren met mijn wens om vaker te reizen en van bloggen mijn werk te maken en dus moest ik kiezen.

De ochtend dat ik mijn baan opzegde was een bijzondere. Het was op maandag en ik had er een heel weekend over nagedacht. Met een knoop in mijn maag vertelde ik het aan mijn leidinggevende dat ik per 1 juli voor een vrij leven zou kiezen. Ik kreeg direct fijne reacties en werd in mijn keuze gesteund.

There’s a boy on tinder …
Ik maak er geen geheim van dat David en ik elkaar hebben ontmoet via Tinder. Echter niet met het idee om er een relatie uit te slepen, maar gewoon om ‘voor de gein eens rond te kijken’. Op aanraden van een vriendin installeerde ik tijdens een avond in de kroeg de app en tot mijn grote verbazing, kwam ik allemaal mannen tegen die ook als hobby ‘buiten zijn’ hadden oftewel … een outdoorman! Wist ik veel dat die er in Nederland ook waren, ik had me namelijk voorgesteld dat ik ooit ergens aan de andere kant van de wereld iemand zou oppikken. Maar dat mijn grote liefde op slechts 10 kilometer verderop in het bos woonde, zag ik niet aankomen.

De zomer die komt
Ik zegde mijn baan begin april op per 1 juli, omdat ik mijn werkgever de kans wilde geven een goede vervanger te zoeken. Alaska specialisten vind je namelijk niet zomaar overal. Op 1 juli zou ik aan mijn nieuwe leven beginnen. In de maanden er tussenin, gebeurde er van alles. Ik moest afscheid nemen van mijn nieuwe huis, mijn spullen uitzoeken en een plek regelen om die te stallen zo lang ik geen thuis had.

Even helemaal op
Alles liep echter anders dan gepland. Want tussen alle gebeurtenissen door, was ik eigenlijk gewoon ‘op.’ Niet zo gek natuurlijk, maar ik leefde van de ene adrenalinekick naar de volgende. En ik had behoefte aan rust. De diagnose ‘burnout’ werd dan ook al direct gesteld toen ik naar de huisarts ging. Ik had het uiteraard wel zien aankomen, maar mijn lichaam deed gewoon nog wat ik vroeg. Ik was niet supermoe, sportte gewoon lekker, sliep niet overmatig veel en ging nog met plezier naar mijn werk. Ik was vooral geestelijk op en wilde rust aan mijn hoofd. Even geen gedoe rondom het uitzoeken van een grafsteen, het regelen van alles rondom mijn vertrek en het verwerken van de rollercoaster ride van afgelopen jaar.

Anders dan anders?
Ondertussen had ik al wel van alles in gang gezet voor mijn nieuwe leven. Ik zou dus geen huis meer hebben per 1 juli, had al diverse (blog)reizen gepland voor tijdens de zomer én had vliegtickets naar Amerika en Nepal. Ondertussen ging ik een traject bij een psycholoog aan. Ik zat ik een wachtkamer van een enorm gebouw, waar de ene na de andere persoon naar binnen werd geroepen. Oftewel, ik ging aan mezelf werken in een soort van fabriek die erop gebrand was mij zo snel mogelijk weer aan het werk te krijgen. Dat ik tegen de mij toegewezen psycholoog vertelde dat ik gewoon wilde werken, leek niet binnen haar protocollen te passen.

Hierop terug kijkend waren deze sessies een enorme waste of time. Zij deed haar werk volgens de protocollen, ik schoot in de weerstand omdat ze gewoon haar werk leek te doen en me als een nummer behandelde. Iedereen die met een burnout te maken krijgt, adviseer ik dan ook van harte om een psycholoog te zoeken waar je een klik mee hebt en niet eentje die je wordt toegewezen. Ik heb een jaar later contact gezocht met een psycholoog waarmee ik wél een verbinding voelde en dat maakte een wereld van verschil in mijn zoektocht naar herstel.

Ondertussen
Ik was dus ook nog aan het daten geslagen met die jongen die 10 kilometer verderop in het bos woonde. We vonden elkaar heel leuk, maar het feit dat ik een wereldreis ging maken en niet wist wanneer ik terug zou komen, bleek gewoon niet handig. En dat is logisch maar leidde ertoe dat we besloten afscheid van elkaar te nemen. Ondanks dat we veel raakvlakken hadden en mooie wandelingen maakten samen, zag ik het niet zitten om op vriendschappelijke basis contact te houden. Mijn eerste verliefdheid na een lange relatie was een heftige, kan ik je zeggen. Het zorgde ervoor dat ik nog net een stukje verder uit balans raakte. Life throws you a curveball when you need it the least.

Op reis!
Ondertussen was ik druk bezig om mijn spullen naar mijn oude kamer in mijn ouderlijk huis te verhuizen. Mijn broertje woont daar nog steeds en bood aan dat ik daar tijdelijk terecht kon. Ook begonnen de eerste twee campagnes voor mijn werk, ik vertrok voor een week naar Oostenrijk en aansluitend vloog ik voor enkele dagen naar San Marino. Mijn baas vroeg of ik nog wat langer kon doorwerken en aangezien ik pas half juli naar Amerika vloog en ik het extra geld goed kon gebruiken, stemde ik toe. Als ik eenmaal in Amerika was, kon ik relaxen.

Bij thuiskomst uit San Marino moest ik nog een paar dagen werken en daarna nam ik écht afscheid van mijn collega’s. De dag erna vloog ik naar Seattle. Ik droomde er al jaren van om de Amerikaanse Pacific Northwest te gaan verkennen en dan specifieker: naar Crater Lake National Park te gaan. Een Amerikaanse vriend van me die ik ooit in Moab ontmoette, vertelde me dat hij daar geweest was en er enorm van onder de indruk was. ‘If you love Yellowstone, you will love this even more!’

Heel last minute had ik besloten ook nog een week in Alaska toe te voegen aan mijn reis, die hiermee drie weken zou gaan duren. Ik kon mijn ticket van Icelandair makkelijk omboeken en het agentschap waar ik jarenlang mee had samengewerkt bood mij aan om me op een afscheidstour mee te nemen. Een aanbod waar ik geen nee tegen kon zeggen.

Op een Via Ferrata in Oostenrijk

De Pacific Northwest
Al bij landing in Seattle voelde ik een ‘wow’ moment. Seattle heeft altijd een beetje tot mijn verbeelding gesproken, wellicht ook omdat het omgeven wordt door ruige natuur en door mij geliefde grunge muziek hier vandaan komt. Ik haalde mijn huurauto op en reed naar mijn overnachtingshotel bij de luchthaven.

De volgende dag kwam ik via Facebook in contact met de Nederlandse Inge die al jaren in Seattle woonde. Ze nodigde mij uit voor het ontbijt en een uur later schoof ik bij haar aan tafel aan en later tijdens die reis zou ik nog bij haar op de bank slapen. Het avontuur was begonnen!

Het hebben van vrienden en bekenden over de hele wereld is een virtue. Zo leidde Garth mij rond door de Columbia River Gorge en ontmoette ik een stel vriendinnen in Portland. Ik was nu een paar dagen onderweg en werd continue ‘op sleeptouw’ genomen door locals, maar merkte al heel snel dat ik behoefte had aan alleen zijn. Gewoon even niet hoeven kletsen, gezellig doen en socializen. Dat lukte me uiteindelijk pas bij Crater Lake.

Ik reed hier naartoe vanuit Portland en bij de eerste parkeerplaats aan de rim stopte ik. Ik liep naar de kraterrand, staarde de diepte in en begon bijna te huilen. Ken je dat gevoel, dat je ergens jarenlang naartoe leeft? Dat je je in je hoofd een beeld hebt gevormd van een bepaalde plek en dat je er dan ineens staat? Dat het in je hoofd gevormde beeld ineens geen gevormd beeld maar een heus beeld is, omdat je nu weet hoe het er in het echt uit ziet? Ik vind dat altijd een heel bijzonder moment. Het afscheid nemen van het gevormde beeld en het opnemen van het live beeld. Dit gevoel had ik enorm sterk bij het zien van Crater Lake. En later tijdens mijn reis nog een aantal keer.

Eén van de belangrijkste ervaringen die mij tijdens de rest van de reis zou bijblijven (achteraf gezien dan, ik had op dat moment niet door dat het zo significant was), was het moment waarop ik besloot Mount Scott te beklimmen, de hoogte berg van Crater Lake National Park. Bij het bezoekerscentrum kreeg ik te horen dat dat niet mogelijk was omdat er nog teveel sneeuw lag. Aangezien ik al eerder een dergelijke ervaring had in Yellowstone National Park (toen met Mount Washburn) besloot ik dit niet als waarheid aan te nemen en de volgende dag gewoon naar de trailhead te rijden.

Daar stonden talloze auto’s en ik besloot aan mijn hike te beginnen. Mijn eerste solo-hike in Amerika! Super spannend vond ik het, maar de trail bleek niet zwaar en zo’n twee uur na vertrek van de parkeerplaats stond ik glunderend op de top van Mount Scott op 2.723 meter. Onderweg lag slechts nog een beperkte hoeveelheid sneeuw en waren ‘de enorme pakken sneeuw’ zoals men in het bezoekerscentrum omschreef al gesmolten. In de verte pakten zich dikke donderwolken samen en ik besloot snel af te dalen. Op de weg terug begon het te onweren, wat ervoor zorgde dat ik nog sneller liep. Het laatste uur bracht ik samen met Geoff door, een wereldreiziger dit jaar op reis ging in zijn eigen land.

Leermoment van de dag: medewerkers in een bezoekerscentrum weten lang niet alles. Ga af op je eigen intuïtie en durf een inschatting te maken of iets al dan niet veilig is binnen jouw eigen marges.

Als bonus heb ik hieronder de korte video Crater Lake National Park die ik maakte toegevoegd. Mocht je je nog niet hebben geabonneerd op mijn Youtube kanaal, dan kan dat hier!

Een korte video van mijn bezoek aan Crater Lake National Park

Naar Alaska
Alleen over de rest van deze reis zou ik al een boek kunnen schrijven, maar ik maak even de sprong naar mijn Alaska reis. Voor degenen die het interessant vinden om toch verder te lezen over Amerika, vind je de artikelen die ik daarover schreef hier.

Op naar Alaska dus, om nog één keer te genieten van deze bijzondere plek. Ik maakte er de meest bijzondere ervaring ooit mee, ik vloog namelijk met een klein vliegtuigje naar de beren van Lake Clark National Park en verbleef hier drie dagen in een wildernislodge tussen de mannen met geweren en stoere Alaskaanse vrouwen die de boel hier leidden. Er waren geen andere toeristen en aangezien collega Isabelle ook Alaskaanse is, kregen we een volledige Alaskaanse behandeling. Lekker rauw en ongenuanceerd. I love it!

De momenten waarop we op zoek gingen naar beren waren heel bijzonder. Die zaten overal om ons heen, maar ook weer niet. De zalmtrek was net begonnen en dus waren ze vooral in de baai enkele mijlen verderop te vinden om te vissen. Maar soms liep er ineens een beer vlak langs ons heen. ‘s Avonds in het donker mocht ik absoluut niet alleen van de lodge naar mijn cabin lopen, er ging steevast één van de gidsen met een gun mee voor het geval dat.

Slechts enkele momenten voordat het vliegtuig ons weer zou komen ophalen, werd ik geroepen. Er zat een beer op slechts vijf meter van ons te vissen in de rivier. Zo dichtbij had ik ze nog niet eerder gezien. Hij kreeg een zalm te pakken en het moment waarop de kaken van de bruine beer de zalm vermorzelden, zal ik nooit vergeten. Kippenvel.

Na ons bezoek aan Lake Clark National Park stond me nog één ding te doen: ik wilde opnieuw de Harding Icefield Trail doen. Deze intense daghike voert je langs de gletsjer omhoog naar een uitzicht over een enorme ijsvlakte. Ik had hem al twee keer eerder gedaan (waarvan één keer solo maar met een gekneusde enkel) en Isabelle vond het een goed idee om gewoon nog een keer te gaan. Eenmaal boven was mijn gevoel van vrijheid niet te omschrijven. Daar zat ik dan, uit te kijken over een ijsmassa zo ver als het ook rijkt met de vrijheid om te gaan doen wat ik wilde.

Zonsondergang in Lake Clark National Park

Terug naar huis
Eenmaal thuis vloog ik twee dagen later alweer naar Zweden voor een blogreis en na die trip stortte ik opnieuw in. Het was, zoals je je wellicht kunt voorstellen, emotioneel een beetje veel. Ik had in twee maanden al vijf plekken bezocht en eigenlijk geen idee wat ik hierna wilde doen. In de line-up stonden nog twee blogreizen naar Portugal en Duitsland en daarna had ik niks meer. Ik schipperde van huis naar huis (ik sliep zelfs nog in mijn oude huis toen mijn ex op reis was naar Alaska) en voelde me, ondanks alle liefde en aandacht van de mensen om mij heen, ontzettend eenzaam. Ik was steeds maar kort op één plek, was constant bezig om mijn spullen te pakken en te verslepen en voelde me nergens echt op mijn gemak. Was dit leven als nomade wel hoe ik het voor ogen had gezien?

Een besluit
Wat niet bepaald meehielp, was een incompleet advies van mijn huisarts. Het leek mij namelijk wel handig om in plaats van de pil een andere vorm van anticonceptie te gaan gebruiken. Mede omdat ik zoveel reisde tussen verschillende tijdzones vergat ik wel eens een pil en dat is gewoon niet handig. Ik deed wat onderzoek en zo’n het staafje in je arm, de Implanon, leek me een ideale oplossing. Een vriendin van me had er ook eentje en was er heel tevreden over.

Helaas bracht dit meer ellende met zich mee dan verwacht. Bijwerkingen van de Implanon zijn voor sommige vrouwen enorm. Ik zat al niet lekker in mijn vel en dat gevoel werd ook nog eens versterkt door de hormonen die dat staafje afgaf. Ik zat hele dagen huilend op de bank, zonder energie en zonder richtingsgevoel. Dit was bepaald niet het leven zoals ik het een half jaar eerder voor me had gezien.

Ik had voor november een ticket naar Nepal en zou dan de Annapurna Base Camp Trek gaan lopen. Tot die tijd had ik geen plannen. Blijven verkassen tussen verschillende huizen was geen optie en ergens in mijn hoofd wist ik dat ik na Nepal naar Nieuw-Zeeland wilde. Ik besloot dus maar om een ticket naar Bali te boeken en daar eens flink tot rust te gaan komen.

Maar … eerst moest dat staafje er nog uit. Ik belde mijn huisarts, maar ze gaf aan dat het niet meer ging lukken voor mijn vertrek. Het feit dat ik bijna huilend aan de telefoon hing zegt wel iets over mijn geestestoestand van dat moment en uiteindelijk besloot ze dat ik terecht kon bij een vervangende huisarts. Deze man wist mij te vertellen dat hij eigenlijk nog nooit een vrouw had geholpen die na de eerste Implanon nogmaals voor deze vorm van anticonceptie koos. Hij betreurde het dat ik niet beter voorgelicht was bij het maken van mijn keuze over de bijwerkingen, in combinatie met het hebben van een burnout. Het laten verwijderen van dat ding gaf me een instant gevoel van opluchting.

Op naar Bali
Met de hechtingen nog in mijn arm vloog ik een paar dagen later naar Bali. Eerlijk is eerlijk, ik kan me er weinig meer van herinneren. Het enige dat ik nog weet is dat ik in het donker aankwam, naar Ubud werd gebracht en daar neerplofte op bed in een enorme hitte. Ik heb zo’n 14 uur nonstop geslapen en daarna nog eens 48 uur doorgebracht in mijn hotelkamer. Ik had gewoon niet de energie om erop uit te trekken en iets te gaan ondernemen.

Uiteindelijk was het medeblogger Marieke die ervoor zorgde dat ik mijn hotel uit kwam. We kenden elkaar via internet en hadden elkaar voor vertrek al even gesproken, zij zou namelijk een paar dagen na mij naar Bali vertrekken. We besloten af te spreken en trokken uiteindelijk bijna twee weken met elkaar op. We beklommen Mount Batur, bezochten de vluchtelingen in Sidemen, gingen fietsen door de rijstvelden en snorkelden op Gili Air.

Ik vertelde haar over mijn bizarre jaar en dat ik eindelijk het gevoel had over mijn verliefdheid heen te zijn. Bijzonder genoeg kreeg ik de dag erna een Whatsapp bericht van David met de vraag hoe het ermee ging en waar ik was nadat we ruim twee maanden geen contact hadden gehad.

De Rinjani vulkaan beklimmen
Mijn volgende grote avontuur was de beklimming van de Rinjani vulkaan op Lombok. Deze tocht stond al jaren op mijn wensenlijstje en ineens leek het ervan te komen. Toch zat ik enorm in de weerstand want ik had er behoorlijke horrorverhalen over gehoord. Dat het enorm zwaar is en dat het niet te vergelijken valt met andere trektochten in de wereld. Toch besloot ik te boeken en twee dagen later werd ik opgehaald.

De horrorverhalen bleken volledig waar. Ik geloof niet dat ik ooit zoiets zwaars heb gedaan als de Rinjani trektocht. Het zware was niet per se fysiek, maar eigenlijk meer mentaal. Mijn gids was een klein mannetje die zich om meerdere personen in mijn groepje moest bekommeren en dus legde ik de tocht naar de top grotendeels alleen af. Om mij heen liepen andere mensen te zuchten en kwamen de eerste wandelaars al terug van de top. De zonsopkomst ging ik niet meer halen, maar naar de top wilde ik sowieso.

De laatste meters heb ik letterlijk gestrompeld en gekropen. Ik was he-le-maal kapot toen ik boven was en had geen controle meer over mijn adem. Ik heb eerst een kwartier gezeten om bij te komen en toen de topfoto gemaakt.

Helaas was het toen nog niet gedaan met de pret, want voor de rest van de dag stond een afdaling de krater in gepland en opnieuw een enorme klim terug naar boven, de kraterrand weer op. Ik heb dat deel van de tocht huilend afgelegd, het stroomde inmiddels van de regen, het pad was ongekend steil en de gids vertelde me gekscherend dat er het afgelopen jaar twee vrouwelijke hikers de diepte in waren gestort. Het behoeft verder geen uitleg dat ik het een tocht from hell vond.

avontuurlijk leven

Terug naar ‘huis’
Ik bleef nog enkele weken in Indonesië voor ik weer naar huis vloog. Of nouja, andermans huis. Inmiddels had ik voor mezelf een besluit genomen. Ik vond al dat reizen leuk en avontuurlijk, maar dat gevoel van geen thuis hebben vond ik vreselijk. Ik kan het gevoel lastig omschrijven, maar het komt er op neer dat ik het altijd al fijn vond om na een reis weer naar huis te gaan. Of dit nu het oude sloopflatje was waar ik een tijdlang woonde of mijn koophuis van drie etages. Ik heb nooit een hekel gehad aan mijn leven in Nederland en thuiskomen voelde voor mij dan ook altijd weer als het begin van een nieuw avontuur.

Doordat ik geen thuis meer had en afhankelijk was van de gastvrijheid van anderen, verloor ik voor mijn gevoel een stukje onafhankelijkheid. Daarnaast miste ik mijn familie en vrienden. Ik had het gevoel dat ik een slechte vriendin was en dat ik altijd van hot naar her rende als ik weer in Nederland was. Toch wist ik ook dat ik wilde blijven reizen. Alleen niet meer fulltime als nomade. Dit inzicht zorgde er al meteen voor dat er een enorme lading rust over mij heen kwam. Oftewel: na mijn Nieuw-Zeeland reis wilde ik op zoek naar eigen woonruimte om vanuit daar te werken in combinatie met reizen. Mijn ideale leven zou een combinatie worden van in Nederland zijn en in het buitenland zijn en vanuit overal te kunnen werken. Oftewel een leven in volledige vrijheid. The best of both worlds, zeg maar.

Ik vond het best lastig om toe te geven aan mezelf dat ik niet fulltime wilde reizen. Het voelde een beetje als falen. En zo van ‘het gras is altijd groener’ want als je thuis bent wil je weg en als je weg bent wil je naar huis. Gelukkig kon ik die gedachte al vrij snel aan de kant zetten door te kiezen voor de middenweg.

Vrijheid, autonomie en onafhankelijkheid
Tussen Bali en Nepal besloot ik met David af te spreken. Alhoewel we na dat eerste bericht op Bali af en toe contact via Whatsapp hadden, bleef het oppervlakkig. Het bijzondere was dat David op een vergelijkbare manier als ik in het leven stond. Alhoewel hij degene was die er in de zomer voor koos verder te gaan omdat ik op wereldreis ging, staan vrijheid, autonomie en onafhankelijkheid hoog bij hem in het vaandel. Net als bij mij.

In de periode na Amerika was ik ook weer gaan daten, maar liep toch wel met regelmaat tegen mannen aan die het ‘leuk vonden wat ik deed, maar het niet heel leuk zouden vinden als ik vaak weg was als we dan eenmaal samen woonden’. Okee, dat is de ergste variant, maar feit is dat zo’n avontuurlijke vrouw in eerste instantie heel leuk lijkt, tot je daadwerkelijk op avontuur besluit te gaan en je voor enkele maanden afscheid moet nemen, was de conclusie van de meeste mannen die ik sprak. Een vrouw die volledig onafhankelijk van haar man haar avontuurlijke leven leidt, was in de ogen van enkele mannen toch niet zo leuk.

David en ik besloten om koffie te drinken en bij te kletsen. Het bleef bij koffie en bijkletsen want ik stond mezelf niet toe opnieuw verliefd te worden op iemand. Niet op hem maar ook niet op mannen die ik tegen kwam tijdens mijn reizen.

Naar Nepal voor de Annapurna Base Camp Trek
Mijn volgende reis bracht me naar Nepal, waar ik de Annapurna Base Camp Trek liep. Ik had een porter-guide gehuurd, maar mijn zelfvertrouwen was redelijk aangetast door mijn ervaring op Mount Rinjani. Enkele jaren daarvoor had ik de Everest Base Camp Trek gelopen en dat was zwaar, maar toen was ik samen. Nu zou ik het alleen op mijn eigen mentale kracht moeten doen.

Gelukkig maakte ik deze trektocht zonder al te veel problemen. ‘Twee vingers in de neus’ is wellicht wat overdreven, maar het ging me goed en ik was blij. Eenmaal terug in Nederland had de winter inmiddels zijn intrede gedaan. Ik zou drie weken in Nederland zijn voor ik naar Nieuw-Zeeland zou vliegen. Die weken besteedde ik vooral aan afspreken met vriendein, werken en mijn nieuwe business opzetten. Er moest immers ook nog geld verdiend worden.

Ook brachten David en ik veel tijd met elkaar door. Je kunt de liefde niet sturen en alhoewel ik wist dat ik weer weg zou gaan en opnieuw verdrietig zou worden, werd ik opnieuw verliefd op hem.

Avontuurlijk leven: op weg naar Annapurna Base Camp in Nepal
Op weg naar Annapurna Base Camp

Op naar Nieuw-Zeeland
De dag dat ik naar Nieuw-Zeeland vloog voor drie maanden was een bijzondere. Ik had namelijk besloten om op 25 december te vliegen, niet alleen Eerste Kerstdag maar ook nog eens mijn verjaardag. Ik werd die ochtend wakker en besloot eerst een bezoek te brengen aan het graf van mijn vader. Onderweg naar de begraafplaats, op vijf minuten lopen van het huis van mijn broertje, speelde ik via Spotify het nummer ‘Do they know it’s Christmas’ af en de tranen stroomden letterlijk over mijn wangen. Ik zat opnieuw in een rollercoaster. Maar deze keer wel met een gewenste uitkomst, ik zou namelijk na Nieuw-Zeeland mijn leven gaan inrichten zoals ik hem op dit moment nog steeds leid: in vrijheid waarbij ik ongeveer eenderde per jaar in het buitenland door breng en de rest van de tijd ‘thuis’ ben.

David had voorgesteld dat hij mij wel naar Schiphol kon brengen die dag. Vijf maanden eerder namen we ook afscheid op Schiphol toen ik naar Amerika vloog, toen namen we afscheid met een ‘wie weet tot ooit.’ Deze keer met een ‘tot over drie maanden.’

Hoe dat verliep, lees je in mijn volgende blog. 

Het eerste deel van deze drieluik vind je hier!

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *